زندگی امیرالمومنین قبل از تولد تا بعد از شهادت

کرامات پدر و مادرِ بزرگوار امیرالمومنین (ع)

حضرت امام علی (علیه السلام) در روز جمعه ۱۳ رجب سال سى‌‏ام عام الفیل درون خانه کعبه متولد شد. مادر امیرالمومنین، فاطمه بنت اسد بن هاشم بن عبدمناف بود و حضرت امیرالمومنین(ع) و برادران و خواهرانش، نخستین کسانی بودند که هم از سوی پدر و هم از سوی مادر هاشمی بودند. فاطمه بنت اسد از جمله بانوان نخستین بود که به پیامبر صلی الله علیه و آله ایمان آورد و مسلمان شد و رنج‌های ایام حضور در مکه را به همراه همسر و خانواده‌اش متحمل گردید و در هنگام هجرت پیامبر صلی الله علیه و آله، وی نیز به مدینه هجرت نمود و در همین شهر مقدس بدرود حیات گفت.

فاطمه بنت اسد نه تنها مادر امير المومنين(ع) بود بلكه بعد از وفات پدربزرگ پیامبر (عبدالمطلب) در حق رسول خدا(ص) که در آن زمان 6 تا 8 سال داشتند و در خانۀ عموی خود ابوطالب به سر ميبرد، مادرى را تمام نمود. فاطمه بنت اسد در همه جهات پیامبر(ص) را بر فرزندان خود مقدم میشمرد و با دل و جان و عاشقانه پیامبر را دوست میداشت. همچنین فاطمه بنت اسد، حضرت فاطمه زهراء عليها سلام را هنگاميكه مادرش خديجه(س) دنيا را وداع نمود و ایشان پنج سال بيش نداشت، در دامان عزت خود آن مستورۀ دو جهان را بجان و دل سرپرستى نمود. قطعا بی راه نگفته ایم که پیامبر(ص)، امیر المؤمنین(ع) و حضرت زهرا(س) هر سه پرورش یافته گان دامان پر مهر و محبت این بانوی بزرگوار که بهشت خدا بر او باد هستند.

در زمان وفات فاطمه بنت اسد ، رسول خدا(ص) با پیراهن خودش او را کفن کرد و فرمود: «جبرئیل به من خبر داد که او اهل بهشت است و خداوند به هفتاد هزار فرشته امر کرده که بر او دعا بخوانند.» سپس بر بدن فاطمه نماز میت خواند. پیامبر (ص) در تشییع جنازه او شرکت کرد تا به قبرش در قبرستان بقیع رسید. پیامبر (ص) داخل قبر شد و در قبر دراز کشید، آن‏گاه برخاست و جنازه را با دست خود گرفت و درون قبر گذاشت. و فرمود اى فاطمه چون منكر و نكير آمدند و از تو سؤال كردند بگو اللّه ربي و محمد نبي و الاسلام ديني و القرآن كتابى و ابنى امامى(یعنی پسرم امام من است). پیامبر به عمار فرمود: اى عمار چون بدست خود نظر كردم چهل صف از ملائكه ديدم از براى هر صفى تكبيرى گفتم سپس در قبر خود را كشانيدم و در آن حال از خداى مسئلت مي كردم هنگامى كه مردم در روز محشر برهنه محشور ميشوند، فاطمه را پوشانیده محشور نمايد. يا عمار قسم بحق آن كسي كه جان من بدست اوست از قبر بيرون نيامدم مگر آنكه دو چراغ از نور نزد پاهاى او ديدم و دو ملك موكل در قبر يافتم كه براى ویاستغفار مي نمايند تا روز قيامت.

رسول‌ خدا از این بانو چنین یاد می‌کند: «او پس از ابی‌طالب، بهترین خلق خدا به لحاظ رفتار با من بود و مادر دیگر من پس از آمنه(س) بود. ابوطالب به من نیکی می‌کرد و صاحب سفره بود. فاطمه ما را بر طعامی که ابوطالب گرد می‌آورد، جمع می‌کرد و از هر غذایی که بود، از روی محبت سهم مرا از فرزندان خویش بیشتر می‌داد.» با اينكه فرزندان بسيار داشت از ابو طالب و از ايشان بر من خير كثير، ظاهر و صادر مي شد. مع ذلك سير مي كرد اول مرا و گرسنه نگاه مي داشت آنها را و به من مي پوشانيد و آنها را برهنه وا مي گذاشت و به من روغن ميماليد و آنها را پريشان و ژوليده مى داشت. 

پدر امام علی علیه السلام ابوطالب بن عبدالمطلب است که با عبدالله بن عبدالمطلب پدر حضرت محمد صلی الله علیه و آله، برادر تنی و مادرشان فاطمه بنت عمرو بن عایذ مخزومی بود. ابوطالب کسی بود که بعد از مرگ عبدالمطلب سرپرستى حضرت محمد صلی الله علیه و آله را بر عهده گرفت و چون آن حضرت به پیامبری رسید از او حمایت بسیار نمود. و بارها جان خود برای حفظ پیامبر(ص) از گزند یهودییان و مشرکان مکه به خطر انداخت. که در فیلم محمد رسول الله جناب آقای مجیدِ مجیدی بخشی از جان فشانی های وی به تصویر کشیده شده است.

بشارت انبیا الهی قبل از تولد امیرالمؤمنین علیه السلام 

با توجه به آن که پیش از تولد اولیا و حجت های الهی، معمولاً بشارت هایی در خصوص ایشان داده می شده است، به عنوان مثال در خصوص تولد یا نبوت حضرت رسول اکرم (ص) در کتاب های آسمانی پیشین بشارت هایی وجود داشته و حتی وجود دارد. حال سؤال این است که آیا از این دست بشارت ها در خصوص حضرت امیرالمؤمنین (ع) هم وجود داشته است؟

آری، در خصوص بشارت به تولد آن حضرت (ع)، علاوه بر آنکه نشانه های متعددی در آثار و کتب امت های پیشین وجود دارد، حتی در کتیبه های منسوب به پیامبران پیشین مانند لوح حضرت سلیمان، از پیامبر (ص) با عنوانِ «احمد»، و از حضرت امیرالمؤمنین (ع) با عنوانِ «ایلی» یاد شده است. در این لوح حضرت امیر (ع)  «قدرة الله» نیز معرفی شده است. در زبور حضرت داود نیز سخن از مولای ما حضرت امیرمومنان(ع) با همان لفظِ «ایلی» وجود دارد. که در آن متن به تولد حضرت (ع) در مکانی به نامِ «کعابا» یا همان کعبه به چشم می خورد. نکته قابل توجه در این متن آن است که از اطاعت و تسلیم محض بودن در برابر حضرت سخن به میان آمده است. در روایات شیعی و حتی روایات غیرشیعی آمده است که وقتی خبر حضرت امیر (ع) بر حضرت ابراهیم(ع) عرضه شد، آن حضرت پذیرفتند و از خداوند خواستند تا حضرت علی(ع) را در نسل او و از فرزندان او قرار دهد. برای نمونه مرحوم صدوق در کتاب «کمال الدین» خود با سند صحیح این روایت را نقل کرده است.

اما اگر بحث از بشارت به آن حضرت (ع) را در زمان های نزدیکتر به تولد ایشان پیگیر شویم. نکته های شگرف بسیاری وجود دارد. حضرت ابوطالب (ع) که به اعتقاد و باور ما شیعیان کسی است که میراث پیامبران واوصیایِ اسماعیلی را به پیامبر اکرم(ص) میسپارد، بشارت های جالبی به تولد حضرت امیر المؤمنین(ع) از سال ها قبل دارد.  در روایت های متعددی که در منابع بسیار معتبر، و با سند صحیح نقل شده است، حضرت ابوطالب به هنگام تولد پیامبر (ص) به فاطمه بنت اسد مادر بزرگوار مولایمان بشارت تولد حضرت امیر(ع) را می دهد. در یکی از این روایت ها که مرحوم کلینی آن را در «کافی» نقل کرده، آمده است: «فاطمه بنت اسد، مادر حضرت امیرالمؤمنین (ع)، نزد ابوطالب آمد تا ولادت پيامبر اسلام (ص) را به حضرت ابوطالب بشارت دهد. حضرت ابوطالب در همن حین به او فرمودند: 30 سال صبركن كه تو را به چنين فرزندي بشارت دهم كه مثل اوست مگر اين كه پيامبر نيست!»

یا در روایتی دیگر در همین کتابِ شریف آمده است که حضرت آمنه مادر بزرگوار حضرت پیامبر (ص) موقع به دنیا آمدن پیامبر صحنه هایی را دید که کاخ هاي سفيد سرزمين فارس و قصرهاي شام بر او گشوده شد و این ماجرا را برای حضرت فاطمه بنت اسد تعریف کردند و حضرت فاطمه بنت اسد خندان و پر اشتیاق و مسرور خدمت حضرت حضرت ابوطالب می رسند تا تولد پیامبر (ص) را خبر دهند که در همین هنگام حضرت ابوطالب می فرمایند: «وَ تَتَعَجَّبِينَ مِنْ هَذَا إِنَّكِ تَحْبَلِينَ وَ تَلِدِينَ بِوَصِيِّهِ وَ وَزِيرِه» یعنی «آیا تعجب می کنی از این ماجرا؟ قطعا تو وصی و وزیر او را باردار شده و به دنیا خواهی آورد.» لذا همانطور که ملاحظه می فرمایید حضرت ابوطالب 30 سال پیش از تولد فرزند پاک و معصوم خود، بشارت دهنده به وصایت و وزارت ایشان بودند.

دلیل نام بردن امام علی علیه السلام با لقب کرم الله وجهه

در زمانی که ایشان در رحم مادر خود فاطمه بنت اسد بود هرگاه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فاطمه بنت اسد را ملاقات مینمود او از جای خود بی اختیار بر می خواست چون از علت آن سوال نمودند فرمود: هر گاه ایشان را می بینم جنین که در رحم من است حرکتی می نماید که میدانم حالت قیام به خود گرفت و چون آن حضرت در پیش من از طرفی به طرفی دیگر حرکت می کند جنین نیز حرکتی می کند چنانچه می دانم رو به آن طرف که حضرت حرکت نموده آورده. او دلیل اکثر علمای اهل سنت برای نام بردن حضرت علی علیه السلام با لقب «کرّم الله وجهه» را همین مطلب دانسته است.

زندگانی امیرالمؤمنین(ع) 5 بخش تقسیم می‌شود

مجموع عمر امیرالمؤمنین(ع) 63 سال است که می‌توان عمر 63 ساله را به پنج بخش زیر تقسیم کرد:

1- از ولادت حضرت امیر(ع) تا بعثت رسول خدا(ص)؛ یعنی از ولادت امیرالمؤمنین(ع) تا زمانی که رسول خدا به رسالت مبعوث شد که حدود 10 سال است، گفتیم موقعی که رسول خدا(ص) 30 ساله بود، امیرالمؤمنین(ع) متولد شد، رسول خدا در 40 سالگی مبعوث شد که در آن هنگام، امیرالمؤمنین(ع) حدودا 10 ساله بودند.

2-دوران دوم از بعثت تا هجرت به مدینه است که در مجموع 13 سال طول کشید.

3- دوران سوم هم از هجرت تا رحلت پیامبر(ص) است؛ یعنی زمانی که رسول خدا(ص) در مدینه بود که معروف است،10 سال بوده است.

4-دوران چهارم امیرالمؤمنین(ع) نیز از شهادت پیامبر(ص)  تا آغاز خلافت ایشان یعنی دوران خانه‌نشینی امیرالمؤمنین(ع) بود که 25 سال است.(روایاتی قابل توجهی وجود دارد که پیامبر(ص) بعد از جنگ خیبر توسط طعام یک زن یهودی مسموم شد که نهایتا منجر به شهادت ایشان گشت)

5-دوران پنجم زندگانی امیرالمؤمنین(ع)، دوران خلافت ایشان است که حدوداً 5 سال است که در مجموع 63 سال می‌شود.

ولادت حضرت امیرالمومنین علیه السلام در کعبه

تولد آن حضرت در شهر مکه معظمه و در داخل خانه خدا (کعبه) واقع گردید. تولد در خانه کعبه، فضیلتی ویژه حضرت علی علیه‌السلام است و خدای متعال تنها وی را به چنین امتیازی کرامت نمود. نه پیش از او و نه پس از او، برای هیچ کسی چنین فضیلتی پدید نیامده است. داستان ولادت آن حضرت در منابع چنین آمده است: روزی عباس بن عبدالمطلب با یزید بن قعنب و با گروهی از بنی هاشم و جماعتی از قبیله بنی العزی در برابر خانه کعبه نشسته بودند، ناگاه فاطمه بنت اسد به آن مکان درآمد در حالی که به حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام، نه ماه آبستن بود و او را درد زایمان گرفته بود.

پس در برابر خانه کعبه ایستاد و نظر به جانب آسمان افکند و گفت: پروردگارا! من ایمان آورده‌ام به تو و به هر پیامبر و رسولی که فرستاده‌ای و به هر کتابی که نازل گردانیده‌ای و تصدیق کرده‌ام به گفته‌های جدم حضرت ابراهیم خلیل علیه‌السلام که خانه کعبه را بنا کرده است، پس درخواست می‌کنم از تو به حق این خانه و به حق آن کسی که این خانه را بنا کرده است و به حق این فرزندی که در شکم من است و با من سخن می‌گوید و به سخن گفتن خود مونس من گردیده است و یقین دارم که او یکی از آیات جلال و عظمت تو است که آسان کنی بر من ولادت او را.

عباس و یزید بن قعنب گفتند که چون فاطمه از این دعا فارغ شد دیدیم که دیوار عقب خانه شکافته شد. فاطمه از آن رخنه داخل شد و از دیده‌های ما پنهان گردید، پس شکاف دیوار به اذن خدا به هم پیوست و ما چون خواستیم در خانه را بگشاییم چندان که سعی کردیم، در گشوده نشد. دانستیم که این امر از جانب خدا واقع شده و فاطمه سه روز در اندرون کعبه ماند.

اهل مکه در کوچه‌ها و بازارها این قضیه را نقل می‌کردند و زن‌ها این حکایت را یاد می‌کردند و تعجب می‌نمودند. تا روز چهارم رسید، پس همان موضع از دیوار کعبه که شکافته شده بود دیگر باره شکافته شد، فاطمه بنت اسد بیرون آمد و فرزند خود اسدالله الغالب علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام را در دست خویش داشت و می‌گفت: ای گروه مردم! به درستی که حق تعالی برگزید مرا از میان خلق خود و فضیلت داد مرا بر زنان برگزیده که پیش از من بوده‌اند.

زیرا که حق تعالی برگزید آسیه دختر مزاحم را و او عبادت کرد حق تعالی را پنهان در موضعی که عبادت خدا در آن جا سزاوار نبود، مگر در حال ضرورت یعنی خانه فرعون. و مریم دختر عمران را حق تعالی برگزید و ولادت حضرت عیسی علیه‌السلام را بر او آسان گردانید و در بیابان درخت خشک را جنباند و رطب تازه از برای او از آن درخت فرو ریخت. و حق تعالی مرا بر هر دو فضیلت داد و همچنین بر جمیع زنان عالمیان که پیش از من گذشته‌اند.

زیرا که من فرزندی آورده‌ام در میان خانه برگزیده او و سه روز در آن خانه محترم ماندم و از میوه‌ها و طعام‌های بهشت تناول کردم و چون خواستم که بیرون آیم در هنگامی که فرزند برگزیده من بر روی دست من بود، هاتفی از غیب مرا ندا کرد که: ای فاطمه! این فرزند بزرگوار را “علی” نام کن، به درستی که منم خداوند علی أعلی و او را آفریده‌ام از قدرت و عزت و جلال خود و بهره کامل از عدالت خویش به او بخشیدم و نام او را از نام مقدس خود اشتقاق نموده‌ام و او را به آداب خجسته خود تأدیب نموده‌ام و امور خود را به او تفویض کرده‌ام و او را به علوم پنهان خود مطلع کرده‌ام و در خانه محترم من متولد شده است و او اول کسی است که اذان خواهد گفت بر روی خانه من و بت‌ها را خواهد شکست و آن‌ها را از بالای کعبه به زیر خواهد انداخت و مرا به عظمت و مجد و بزرگواری و یگانگی یاد خواهد کرد و اوست امام و پیشوا  و برگزیده خوشا حال کسی که او را دوست دارد و یاری کند او را و وای بر حال کسی که فرمان او نبرد و یاری او نکند و انکار حق او نماید.

کودکی علی(ع) در دامان پیامبر(ص)

یک سال، قحطى بزرگى در مکه رخ داد. در آن زمان ابوطالب عموى پیامبر(ص) داراى عائله زیاد و هزینه سنگینى بود. حضرت محمد(صلی الله علیه وآله) به عموى دیگر خود «عباس» که از ثروتمندترین افراد بنى هاشم بود، پیشنهاد کرد که هر کدام از ما یکى از فرزندان ابوطالب را به خانه خود ببریم تا فشار مالى ابوطالب کم شود، عباس موافقت کرد و هر دو نزد ابوطالب رفتند و موضوع را با او در میان گذاشتند. ابوطالب با این پیشنهاد موافقت کرد. در نتیجه عباس، «جعفر» و حضرت محمد(صلی الله علیه وآله) «على» را به خانه خود برد.

از آنجا که حضرت محمد(صلی الله علیه وآله) در سنین کودکى (پس از درگذشت پدربزرگش عبدالمطلب) در حانه عمویش ابوطالب و تحت کفالت او بزرگ شده بود، مى‏ خواست با تربیت یکى از فرزندان او، زحمات وى و همسرش فاطمه بنت اسد را جبران کند و از میان فرزندان او نظر به على(علیه السلام) داشت و علی را عاشقانه دوست میداشت. بدین ترتیب علی(ع) در خانه خدیجه و پیامبر رشد و نمو می یابد و خدیجه نیز مانند مادری مهربان به وی می نگریست. «فكانت تستزيده فتزينه وتحليه وتلبسه وترسله مع ولائدها»

حضرت خدیجه سلام الله علیها دورِ حضرت امیرالمؤمنین علی صلوات الله علیه می‌چرخیدند، حضرت امیرالمؤمنین علی صلوات الله علیه را می‌آراستند و لباس خوب به تنِ ایشان می‌کردند و به خادمین امر می‌کردند که مراقبِ حضرت باشند. محبت این بانوی بزرگوار چنان به حضرت علی زیاد بود که مرحوم کراجکی نوشته است که اهالی مکه، وقتی علی(ع) را در زمان کودکی میدیدند او را “قرة العین خدیجه” یعنی نور چشم خدیجه خطاب میکردند.چنانکه یکی از شاعران بنام عرب ” عبد المسيح انطاكی” داستان آوردن علی(ع) به خانه را از زبان پیامبر به حضرت خدیجه با شعری به این مزمون بیان میدارد:”او هدیه است که برای خدیجه از همه والا تر و باوفاتر است”. “هو العلَ به وافی خدیجته ***** هدیة قال بشری جئ ُ ت أهديها”

رابطه پیامبر صلی الله علیه و آله با علی علیه السلام صرفا یک ارتباط عاطفی یا خویشاوندی نبود، بلکه برآمده از پیوندی قدسی و آسمانی بود. پیامبر میدانست چه گوهر گران بهایی را به خانه آورده است. آن کودکی او در خرد سالی به خانه آورد و آموزه های خداوند را به او می آموخت تا جایی رسید که ده ها سال بعد، شخص پیامبر بدون وضو نام علی را به زبان جاری نمی کرد.

 یَا مُحَمَّدُ یَا عَلِیُّ یَا عَلِیُّ یَا مُحَمَّدُ اِکْفِیَانِی فَإِنَّکُمَا کَافِیَانِ وَ انْصُرَانِی فَإِنَّکُمَا نَاصِرَانِ

على(علیه السلام) در دوران خلافت خود، در خطبه «قاصعه» به این دوره تربیتى خود اشاره نموده و مى‏ فرماید:
«شما (یاران پیامبر) از خویشاوندى نزدیک من با رسول خدا و موقعیت خاصى که با آن حضرت داشتم آگاهید و مى‏ دانید موقعى که من طفل خردسال بودم، پیامبر مرا در آغوش مى‏ گرفت و به سینه خود مى‏ فشرد و مرا در کنار بستر خود میخوابانید به طورى که من بدن مبارک او را لمس مى‏نمودم و بوى خوش آن را مى‏ شنیدم و او غذا را با دهان خود خرد می کرد و در دهان من مى‏ گذارد.
من همچون بچۀ ناقه ای که به دنبال مادرش مى‏ رود، همه جا همراه او مى‏ رفتم، هر روز یکى از فضائل اخلاقى خود را به من تعلیم مى‏ کرد و دستور مى‏ داد که از آن پیروى کنم. هرگز در گفتارم دروغی نشنید و در رفتارم لغزش و سبکسری ندید. (نهج البلاغه، ح۱۹۲)»

امیرالمؤمنین همچنین در خطبه قاصعه درباره دوران کودکی‌اش اینگونه می‌گوید: «ولقد کان یجاور فی کل سنة بحراء فاراه ولا یراه غیری»؛ پیامبر هر سال در کوه حرا به عبادت می پرداخت و جز من کسی او را نمی دید، «اری نور الوحی و الرسالة و اشم ریح النبوة»؛ من در همان دوران کودکی، به هنگامی که در حرا کنار پیامبر بودم، نور وحی ورسالت را که به سوی پیامبر سرازیر بود می دیدم وبوی پاک نبوت را از او استشمام می کردم.

امیر باز می فرماید: هنگام نزول وحی بر پیامبر صدای ناله ای به گوش من رسید; به رسول خدا عرض کردم این ناله چیست؟ فرمود: این ناله شیطان است وعلت ناله‌اش این است که پس از بعثت من از اینکه در روی زمین مورد پرستش واقع شود نومید شد. سپس پیامبر رو به حضرت علی کرد وگفت: «انک تسمع ما اسمع و تری ما اری، الا انک لست بنبی و لکنک لوزیر»؛ تو آنچه را که من می شنوم ومی بینم می شنوی ومی بینی، جز اینکه تو پیامبر نیستی بلکه وزیر و یاور من هستی.

گلچین احادیث دلنشین از مولای متقیان

• امیر المونین (ع): خدای یا مرا همین عزت بس که بنده تو باشم.
• اگر شب کسی را در حال گناه دیدی، فردا به آن چشم نگاهش نکن، شاید سحر توبه کرده و تو نمی دانی
• آرام باش، خود را شهره مساز، خود را نهان دار که شناخته نشوی، یاد گیر تا بدانی، خموش باش تا سالم بمانی. بر تو هیچ باکی نیست، آن گاه که خدا دینش را به تو فهمانید، که نه تو مردم را بشناسی و نه مردم تو را بشناسند (یعنی، گمنام زندگی کنی).
• اگر بر دشمنت دست يافتى، بخشيدن او را شكرانه پيروزى قرار ده.
• با مردم آن گونه معاشرت كنيد، كه اگر مْرديد بر شما اشك ريزند، و اگر زنده مانديد، با اشتياق سوى شما آيند.
• چون نشانه هاى نعمت پروردگار آشكار شد، با ناسپاسى نعمت ها را از خود دور نسازيد.
• هر فريب خورده اى را نمى شود سرزنش كرد.
• از لغزش جوانمردان در گذريد، زيرا جوانمردى نمى لغزد جز آن كه دست خدا او را بلند مرتبه مى سازد.
• از كفّاره گناهان بزرگ، به فرياد مردم رسيدن ، و آرام كردن مصيبت ديدگان است.
• برترين زهد، پنهان داشت زهد است!
• بهترين بى نيازى، ترك آرزوهاست.
• رفتار عادلانه موجب شکست دشمن می‏شود.
• از انسان افسرده و دلتنگ آسوده مباش (در کارها به او تکیه نکن).
• ایمان خود را با صدقه نگهداری کنید.
• نماز، وسیله تقرب هر پرهیزکاری است.
• کسی که بر مرکب شکیبایی سوار شود به پیروزی نهایی دست می يابد
• حاجت محتاج را به تاخیر نینداز زیرا نمی دانی از اینکه فردا برای تو چه پیش خواهد آمد
• حق سنگین است اما گوارا ، باطل سبک است، اما در کام چون سنگی خارا
• دوست مومن عقل است ، یاورش، علم ، پدرش مدارا و برادرش ، نرمش
• علم خویش را به جهل و یقین خود را به شک مبدل نکنید، آنگاه که به علم رسیدید عمل کنید و آنگاه که به یقین دست یافتید ،اقدام نمایید.
• بپرهیز از انجام کاری که اگر فاش شود انجام دهنده را خوار و خفیف سازد
• بهترین شیوه صداقت وفای به عهد است.
• هیچ ارثی مانند ادب و اخلاق پر ارج و گرانمایه نیست
• بوسیدن فرزند ، رحمت و محبت است.
• حق بگویید تا به حق معروف شوید،حق را به کار ببندید تا از اهل حق باشید
• اطمینان را با امیدواری مبادله نكن
• آنچه را نمی دانی مگو ، بلکه هر آنچه را که می دانی نیز اظهار مكن
• همانا پاداش دانشمند از شخص روزه دار و شب زنده دارکه در راه خدا جهاد می کند بیشتر است

احادیث قدسی و گفتار ذات اقدس الهی درباره حضرت علی (ع)

حدیث قُدسی کلامی است که پیامبر اکرم(ص) آن را از خداوند نقل می‌کند، به آن حدیث ربانی و حدیث الهی نیز می‌گویند. در این احادیث، معنی و مضمون از خداوند و الفاظ از پیامبر است؛ مضمون مورد نظر ممکن است به واسطه فرشته و یا الهام و یا القا در خواب به پیامبر منتقل شده باشد. این احادیث معمولا با کلماتی مانند «قال الله» یا «یقول الله» شروع می‌شوند. حدیث قدسی با قرآن تفاوت دارد؛ زیرا قرآن از لحاظ مفهوم و لفظ از جانب خداوند(ج) است ولی حدیث قدسی فقط مضمونش از جانب خداوند است. کتاب “امیرالمومنین علیه السلام در کلام چهارده معصوم علیهم السلام “یازده حدیث قدسی روایت میکند که بشرح زیر است: قَالَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ:

• ای محمد! علی ابن ابی طالب را امیر المؤمنین علیه السلام بخوان . قبل از او این نام را به کسی نگذارده و بعد از او به کسی نامگذاری نخواهم نمود.»(۱)
• اگر همه مردم بر ولایت حضرت علی علیه السلام می پیوستند آتش جهنم را خلق نمی کردم.(۲)
• به تحقیق حضرت علی علیه السلام را علم (نشانه هدایت) قرار داده ام که پیرو او هدایت می یابد.(۳)
• ای محمد! به واسطه تو و علی علیه السلام و امامانی که از فرزندان تو هستند به بندگانم رحم می کنم.(۴)
• آگاه باشید ای فرشتگان و ساکنان بهشتم ! به تحقیق من علی علیه السلام حبیب محمد صلی الله علیه و آله و فاطمه دختر محمد صلی الله علیه و آله را مَجد و عظمت دادم و شما پیوسته نسبت به ایشان در این راستا باشید.(۵)
• به واسطه علی علیه السلام دین و دستوراتم بر پا می شود.(۶)
• به واسطه علی علیه السلام بندگانم و سرزمین های خودم را احیا می کنم.(۷)
• به واسطه حضرت علی علیه السلام حزب شیطان از حزب خودم مشخص می شود.(۸)
• اگر علی علیه السلام نبود، بهشتم را نمی آفریدم.(۹)
• به طور یقین علی علیه السلام امامِ دوستان درگاه الهی است.(۱۰)
• معبودی جز الله نیست؛ محمد رسول خدا صلی الله علیه و آله و پیامبر رحمت و حضرت علی علیه السلام بر پا کننده حجت است.(۱۱)

۱ – جواهر السنیه ، ص ۲۰۴. ۲- امالی صدوق، ص ۶۵۷. ۳ – بحارالانوار، ج۳۹، ص ۲۵۳، ح ۲۴. ۴ – امالی صدوق، ص ۶۳۲. ۵ – روضه الواعظین، ج۱، ص ۱۴۵. ۶ – جواهر السنیه ، ص ۱۸۴. ۷ – همان، ص ۴۶۵. ۸- بحارالانوار، ج۱۸، ص ۳۴۲. ۹ – جواهر السنیه ، ص ۲۱۱. ۱۰- بشاره المصطفی لشیعه النرتضی، ص ۳۵؛ امالی صدوق، ص ۳۰۰.

منبع: شفقنا از کتابامیرالمومنین علیه السلام در کلام چهارده معصوم علیهم السلام

چهل حدیث از امیرالمومنین علیه السلام

قالَ اَمیرُالمُوْمِنینَ عَلِیُّ بْنُ اَبیطالب(علیه السلام):

1- از گنجهای بهشت; نیکی کردن و پنهان نمودن کار[نیک] و صبر بر مصیبتها و نهان کردن گرفتاریها (یعنی عدم شکایت از آنها) است.

2- زاهد در دنیا کسی است که حرام بر صبرش غلبه نکند، و حلال از شکرش باز ندارد.

3- با دوستت آرام بیا، بسا که روزی دشمنت شود، و با دشمنت آرام بیا، بسا که روزی دوستت شود.

4- ارزش هر کسی آن چیزی است که نیکو انجام دهد.

5- آیا شما را از فقیه کامل، خبر ندهم؟ آن که به مردم اجازه نـافرمانی خـدا را ندهـد، و آنهـا را از رحمت خدا نومید نسازد، و از مکر خدایشان آسوده نکند، و از قرآن رو به چیز دیگر نکنـد، و خیـری در عبـادت بدون تفقّه نیست، و خیـری در علم بدون تفکّر نیست، و خیری در قرآن خواندن بدون تدبّر نیست.

6- همانا بر شما از دو چیز میترسم: درازی آرزو و پیروی هوای نفس. امّا درازی آرزو سبب فراموشی آخرت شود، و امّا پیروی از هوای نفس، آدمی را از حقّ باز دارد.

7- با دشمنِ دوستت دوست مشو که [با این کار] با دوستت دشمنی میکنی.

8- صبر بر سه گونه است: صبر بر مصیبت، و صبر بر اطاعت، و صبر بر [ترک] معصیت.

9- هر که تنگدست شد و نپنداشت که این از لطف خدا به اوست، یک آرزو را ضایع کرده و هر که وسعت در مال یافت و نپنداشت که این یک غافلگیری از سوی خداست، در جای ترسناکی آسوده مانده است.

10-مردن نه خوار شدن! و بی باکی نه خود باختن! روزگار دو روز است، روزی به نفع تو، و روزی به ضرر تو! چون به سودت شد شادی مکن، و چون به زیانت گردید غم مخور، که به هر دوی آن آزمایش شوی.

11- هر که خیر جوید سرگردان نشود، و کسی که مشورت نماید پشیمان نگردد.

12- شهرها به حبّ و دوستی وطن آباداند.

13- دانش سه قسم است: فقه برای دین، و پزشکی برای تن، و نحو برای زبان.

14- عالمانه سخن گویید تا قدر شما روشن گردد.

15- فقر و تنگدستی و طول عمر را به خود تلقین نکن.

16- دشنام دادن به مومن فسق است، و جنگیدن با او کفر، و احترام مالش چون احترام خونش است.

17- فقر و نداری بزرگترین مرگ است! و عائله کم یکی از دو توانگری است، که آن نیمی از خوشی است.

18- اَدو چیز مردم را هلاک کرده: ترس از نداری و فخرطلبی.

19- اَشخص ستمکار و کمک کننده بر ظلم و آن که راضی به ظلم است، هر سه با هم شریکاند.

20- صبر بر دو قسم است: صبر بر مصیبت که نیکو و زیباست، و بهتر از آن صبر بر چیزی است که خداوند آن را حرام گردانیده است.

21- امانت را بپردازید گرچه به کشنده فرزندان پیغمبران باشد.

22- احادیث امام علی علیه السلام در حوزه تولید محتوا: آرام باش، خود را شهره مساز، خود را نهان دار که شناخته نشوی، یاد گیر تا بدانی، خموش باش تا سالم بمانی. بر تو هیچ باکی نیست، آن گاه که خدا دینش را به تو فهمانید، که نه تو مردم را بشناسی و نه مردم تو را بشناسند (یعنی، گمنام زندگی کنی).

23- خداوند شش کس را به شش خصلت عذاب کند:عرب را به تعصّب، و خان های ده را به تکبّر، و فرمانروایان را به جور، و فقیهان را به حسد، و تجّار را به خیانت، و روستایی را به جهالت.

24- ایمان چهارپایه دارد: توکّل بر خدا، واگذاردن کار به خدا، تسلیم به امر خدا و رضا به قضای الهی.

25- اخلاق خود را رامِ خوبی ها کنید و به بزرگواری هایشان بکشانید و خود را به بردباری عادت دهید.

26-نسبت به مردم، زیاد خرده گیری نکنید، و قدر خود را با کناره گیری از کارهای پست بالا برید.

27- آدمی را همین دژ بس که کسی از مردم نیست، مگر آن که با او از طرف خدا نگهبان هاست که او را نگه میدارند که به چاه نیفتد، و دیوار بر سرش نریزد، و درنده ای آسیبش نرساند، و چون مرگ او رسد او را در برابر اجلش رها سازند.

28- زمانی بر مردم خواهد آمد که در آن ارج نیابد، مگر فرد بیعرضه و بیحاصل، و خوش طبع و زیرک دانسته نشود، مگر فاجر، و امین و مورد اعتماد قرار نگیرد، مگر خائن و به خیانت نسبت داده نشود، مگر فرد درستکار و امین! در چنین روزگاری، بیتالمال را بهره شخصی خود گیرند، و صدقه را زیان به حساب آورند، وصله رحم را با منّت به جای آرند، و عبادت را وسیله بزرگی فروختن و تجاوز نمودن بر مردم قرار دهند و این وقتی است که زنان، حاکم و کنیزان، مشاور و کودکان، فرمانروا باشند!

29- هنگام فتنه چون شتر دو ساله باش که نه پشتی دارد تا سوارش شوند و نه پستانی تا شیرش دوشند.

30- چون دنیا به کسی روی آرد، نیکویی های دیگران را بدو به عاریت سپارد، و چون بدو پشت نماید، خوبی هایش را برباید.

31- ناتوانترین مردم کسی است که توانِ به دست آوردن دوستان را ندارد، و ناتوانتر از او کسی است که دوستی به دست آرد و او را از دست بدهد.

32- از کفّاره گناهان بزرگ، فریاد خواه را به فریاد رسیدن، و غمگین را آسایش بخشیدن است.

33- چون خرد کمال گیرد، گفتار نقصان پذیرد.

34- آن که میان خود و خدا را اصلاح کند، خدا میان او و مردم را اصلاح میکند و آن که کار آخرتِ خود را درست کند، خدا کار دنیای او را سامان دهد. و آن که او را از خود بر خویشتن واعظی است، خدا را بر او حافظی است.

35- دو تن به خاطر من هلاک شدند: دوستی که اندازه نگاه نداشت و دشمنی که بغض ـ مرا ـ در دل کاشت.

36- هر گاه حدیثی را شنیدید آن را با دقّت عقلی فهم و رعایت کنید، نه بشنوید و روایت کنید! که راویان علم بسیارند و رعایت کنندگانِ آن اندک در شمار.

37- مُزد جهادگرِ کشته در راه خدا بیشتر نیست از مرد پارسا که ـ معصیت کردن ـ تواند ـ لیکن ـ پارسا ماند و چنان است که گویی پارسا فرشته ای است از فرشته ها.

38- به یاد آرید که لذّتها تمام شدنی است و پایان ناگوار آن بر جای ماندنی.

39- در صفت دنیا فرموده است:میفریبد و زیان میرساند و میگذرد.

40- مردم را روزگاری رسد که در آن از قرآن جز نشان نماند و از اسلام جز نام آن، در آن روزگار ساختمان مسجدهای آنان نو و تازه ساز است و از رستگاری ویران. ساکنان و سازندگان آن مسجدها بدترین مردم زمین اند، فتنه از آنان خیزد و خطا به آنان درآویزد. آن که از فتنه به کنار ماند بدان بازش گردانند، و آن که از آن پس افتد به سویش برانند. خدای تعالی فرماید: «به خودم سوگند، بر آنان فتنه ای بگمارم که بردبار در آن سرگردان مانَد» و چنین کرده است، و ما از خدا می خواهیم از لغزش غفلت درگذرد.

منبع:

www.yjc.news/fa/news/6486505/چهل-حدیث-از-امام-علیع

کلمات قصار از حضرت علی علیه اسلام

• ترسناکترین تنهایی خودپسندی است.
• زبان خردمند در پس دل اوست و دل نادان در پس زبان اوست.
• دل بی خرد در دهان او، و زبان خردمند در دل اوست.
• ارزشِ مرد به اندازه همت اوست.
• شجاعت و دلیری مرد باندازه حمیت و ننگی است که از کار زشت دارد.
• عفت و پاکدامنی مرد باندازه غیرت اوست.
• پیروزی به دوراندیشی است.
• قناعت، مالی است که پایان نیابد.
• زبان، درنده ای است که اگر بخود واگذار شود می گزد.
• بزرگی آفریننده در اندیشه ات، آفریده را در دیده ات خُرد می نمایاند.
• دنیا سرایی است که از آن بگذرند، نه خانه ای که در آن به سر برند.
• آن که میانه روی گُزید، درویش نگردید.
• دوستی ورزیدن نیمی از خرد است.
• اندوه خوردن نیمِ کهنسال شدن است.
• موجهای بلا را با دعا برانید.
• کمیل! دانش به از مال است که دانش تو را پاسبان است و تو مال را نگهبان. مال با هزینه کردن کم آید و دانش با پراکنده شدن بیفزاید.
• آدمی در زیر زبان خود پنهان است.
• گناه نکردن از درخواست توبه آسانتر است.
• مردم دشمن آنند که نمی دانند.
• با پاداش دادن به نیکوکار، بدکار را بیازار.
• بدی را از سینه دیگری با کندن آن از سینه خود دور کن.
• مردم! از خدایی بترسید که اگر گفتید می شنود و اگر در دل نهفتید، می داند.
• آن که حساب نفس خود کرد، سود بُرد و آن که از آن غافل ماند، زیان دید.
• بدترین توشه برای آن جهان، ستم بر بندگان ا ست.
• تندخویی دیوانگی است؛ چرا که تندخو پشیمان می شود و اگر پشیمان نشود دیوانگی او پابرجاست.
• اعتماد و دلبستگی به دنیا با آنچه از آن بچشم می بینی نادانی است.
• کوتاهی در کار نیک با یقین به پاداش آن زیان است.
• اطمینان به هرکس پیش از آزمودن او، کار مردم ناتوان است.
• بدانید که از نعمتها فراخی مال است و بهتر از فراخی مال، تندرستی است و بهتر از تندرستی، دل از گناه محفوظ داشتن است.
• کار نیک را به جای آرید و چیزی از آن را خرد مشمارید.

دوازده نکته درباره مرام حضرت علی(ع) در نبردها با دشمنان خدا

1. حضرت علی علیه السلام در هیچ جنگ و جهادی شرکت نکرد مگر این که پیروز برگشت.(1)

2. رسول خدا صلی الله علیه و آله می گفت: «عَلی اَشْجَعُ النّاسِ قَلْبا / علی، شجاع ترین و قویدل ترینِ مردم است.»(2)

3. حضرت علی علیه السلام حریف را فقط با یک بار زدن می کشت و در حدیث است که: «کانت ضرباتة وترا / ضربت شمشیر او همیشه تک ضرب بود.»(3)

4. پیامبر اسلام می گفت: «علی سیفُ اللّه عَلی اَعْدائِهِ / علی، شمشیر خدا است که بر روی دشمنان خدا کشیده می شود.»(4)

5. امام علی علیه السلام بیشتر پیاده می جنگید و اگر هم سوار اسبی می شد، چندان برایش مهم نبود. به حضرتش گفته شد که چرا سوار اسب نمی شود؟ پاسخ داد: اسب یا برای تعقیب حریفی است که از میدان بگریزد و یا برای این است که کسی بخواهد خود بگریزد و من نه کسی هستم که پشت به دشمن کنم و بگریزم و نه کسی هستم که اگر کسی گریخت تعقیبش کنم. پس اسب را برای چه می خواهم؟(5)

6. حضرت زرهش تنها سینه اش را می پوشاند و هرگز پشت نداشت. از او پرسیدند که چرا زرهش پشت ندارد؛ آیا نمی ترسد که کسی از پشت به او ضربتی بزند؟ در پاسخ گفت: من هرگز به دشمن پشت نمی کنم و از میدان نمی گریزم و خدا هرگز آن روز را نخواهد آورد.(6)

7. شجاعت و استواری حضرت علی علیه السلام در جنگ ها چنان بود که هرگاه مشرکان و کافران او را در جنگ می دیدند به همدیگر وصیت می کردند مثل این که مرگ را با چشم خود دیده باشند.(7)

8. هرگاه که دو صف برای جنگ مقابل هم صف می کشیدند، مردم به یکدیگر می گفتند: ملک الموت در همان صفی باید باشد که علی با آن صف است و صف مقابل خواهی نخواهی باید خود را برای مرگ آماده کنند.(8)

9. روزی یکی از سرداران سپاهش به او گفت که اگر اسب ها آشفتند و ما از همدیگر دور شدیم، تو را کجا بیابیم؟ در پاسخ فرمود: در همان جایی که از من دور شده اید. حاکی از این که در همین جایی که هستم خواهم بود.(9)

10. وقتی که در جنگ جمل پرچم را به پسرش محمّد حنفیه داد، به او چنین گفت: «کوه ها هم از هم بپاشند، تو از خود مپاش؛ دندان هایت را به هم بفشار؛ کاسه سرت را به خدا بسپار؛ پاهایت را چون میخ به زمین بکوب؛ به انتهای سپاهیان دشمن چشم بدوز؛ و از تنگ نظری و دون همّتی چشم بپوش؛ و بدان که پیروزی بی گمان پیش خداوندِ سبحان است.»(10)

11. حضرت علی علیه السلام از نان دنیا به نان جو بسنده کرده بود و از نان گندم نمی خورد تا آنجا که مردم از تعجّب می پرسیدند: پسر ابوطالب با این غذا و خوراک اندک چگونه در کشتن هم آوردان و پهلوانان ناتوان نمی شود؟!

مولا علی علیه السلام در پاسخ گفت:
بدانید آن درختی را که در بیابان خشک می روید، شاخه اش سخت تر باشد. ولی سبزه ها و گیاهان خوش نما را پوست نازک تر باشد. آری خارها و بوته های صحرایی را آتشی افروخته تر باشد و خاموشی آنها دیرتر رخ دهد، ولی گیاهی که در ناز و نعمت روییده باشد، چون بیدی به هر بادی بلرزد.(11)

12. از سخنان آن حضرت است که می گفت:
«وَ اللّه لَو تَظاهَرَتِ الْعَرَبُ عَلی قِتالی لَمّا وَلَّیتُ عَنها… / به خدا سوگند اگر همه عرب ها پشت به پشت هم دهند و به جنگ با من بشتابند، هرگز از آنان روی برنتابم و اگر فرصتی دست دهد، به پیکار همه بشتابم.»(12)

منبع : hawzah.net

1. طبرانی، معجم الاوسط 3/87 (2176)؛ مسند احمد 1/199 (1720).2 . ابن مغازلی، مناقب علی بن ابی طالب / 143 (188).3 . ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه 1 / 20.4 . شیخ صدوق، الامالی / 61.5 . ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب 3 / 298.6 . ابن بکار، الاخبار الموفقیات / 343 (194)؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه 20 / 280.7 . ابن مغازلی، مناقب علی بن ابی طالب / 140 (109)؛ زمخشری، ربیع الابرار 3 / 319.8 . راغب اصفهانی، المحاضرات 3 / 138.9 . ابشیهی، المستطرف 1 / 178 باب 41.10 . نهج البلاغه، خطبه 11.11 . نهج البلاغه، نامه 45.27 . همان.

حضرت علی(ع) در جنگ خندق یا احزاب

عمرو بن عبدود، قهرمان بی‌بدیل عرب بود و او را با هزار مرد جنگی می‌سنجیدند، با نعره‌های پیاپی مبارز می‌طلبید و می‌گفت: «و لقد بححت من النداء بجمعکم هل من مبارز… ؛ صدایم از فریاد کشیدن، گرفت و خسته شدم، آیا کسی هست که به نبرد با من به میدان آید؟»
مسلمانان از وحشت، در سکوت فرو رفته بودند، تنها حضرت علی (علیه‌السّلام) با شنیدن صداهای پیاپی «عمرو»، مکرر به پیامبر التماس می‌کرد تا اجازه رفتن به میدان را به او بدهد. سرانجام پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به علی (علیه‌السّلام)اجازه داد، و عمامه خود را بر سر او بست و شمشیرش را به دست او داد و هنگام بدرقه، در حق علی (علیه‌السّلام) دعا کرد.

علی علیه السلام از رسول خدا اجازه گرفت و به سوی میدان رفت. در این حال پیامبر در فضیلت جهاد علی علیه السلام فرمودند: اینک تمام ایمان با تمام کفر روبرو شده است.حضرت علی (علیه‌السّلام)  وقتی که در برابر «عمرو» قرار گرفت، بین آنها چنین گفتگو شد:
علی: «ای عمرو! تو در عصر جاهلیت می‌گفتی سوگند به لات و عزی، هر کس مرا به یکی از سه چیز بخواند همه سه تقاضای او، یا یکی از آنها را می‌پذیرم.»
عمرو: آری چنین است.
علی (علیه‌السّلام) فرمود: من از تو تقاضا دارم و آن گواهی دادن به یکتایی خدا و رسالت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌باشد.
عمرو: از این تقاضا بگذر.
علی: بیا و از راهی که آمده‌ای برگرد.
عمرو: نه، این کار ننگ است و نقل مجالس زنان قریش خواهد شد، هرگز این ننگ را به زبان زنان نمی‌افکنم.
علی: تقاضای دیگری دارم و آن این که: از اسب پیاده شو و با من بجنگ.

از پیامبر(ص) نقل شده است که ضربت علی در روز خندق برتر است از تمام عبادتهای جن و انس تا روز قیامت

فتح خیبر با دستان توانمند علی علیه السلام

جنگ شدت گرفت، کار گره خورده بود رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) پرچم جنگ را که پرچم سفیدی بود به دست ابوبکر داد و او را برای فتح آن فرستاد؛ ولی او نتوانست کاری از پیش ببرد و بازگشت. فردایش پرچم را به دست عمر بن خطاب دادند؛ اما او نیز شکست خورده، عقب نشست. رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: «لا دفعن (لاعطینّ) لرایة غدا ان شاء الله الی رجل کرار غیر فرار یحب الله و رسوله و یحبه الله و رسوله لا ینصرف حتی یفتح الله علی یده. فردا اگر خدا بخواهد پرچم را به دست مردی بسیار حمله کننده‌ا‌ی که فرار نمی‌کند می‌سپارم که خدا و رسولش را دوست می‌دارد و خدا و رسولش نیز او را دوست می‌دارند و برنمی‌گردد تا اینکه خداوند بدست او قلعه را فتح می‌کند».

هر کس دل به گرفتن پرچم بسته بود و هر کدام این آرزو را در ذهن خود می‌پروراندند. تا اینکه فردای آن روز رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، علی (علیه‌السّلام) را طلبیدند. ایشان به درد چشم مبتلا بودند اصحاب ایشان را در حالی‌که پارچه‌ای بر روی چشمانش بسته بود نزد رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آوردند حضرت آب دهان مبارکش را به چشمان ایشان مالیدند. سپس فرمودند: «این پرچم را بگیر و پیش برو تا خدا قلعه را برایت بگشاید». سپس برای او و یارانش دعا فرمودند.حضرت (علیه‌السّلام) پرچم را گرفته به سرعت به سوی قلعه روانه شد تا اینکه به پای قلعه رسید حضرت پرچم را در وسط سنگ‌هایی که پای قلعه بود در زمین فرو بردند. نخستین کسی که از یهودیان به جنگ مسلمانان آمد حارث برادر مرحب خیبری بود مسلمانان با دیدن او، پا به فرار گذاشتند؛ اما علی (علیه‌السّلام) ماندند و با او جنگیدند و او را به هلاکت رساندند همراهان حارث، به سوی قلعه گریختند و در را بستند.
داستان حماسه علی (علیه‌السلام) در کندن درب قلعه از فضایل برجسته آن حضرت است. در این هنگام مرحب در حالی‌که کلاه خودی یمنی داشت و سنگی سوراخ شده به‌ اندازه تخم مرغ بر سر داشت رجزخوانان بیرون آمد و مبارز طلبید، علی (علیه‌السّلام) نیز به رجز او پاسخی درخور داد سپس ضرباتی بین آن دو رد و بدل شد تا اینکه علی (علیه‌السّلام) ضربتی بر مرحب زد که سنگ و کلاه خود و سر او را تا دندانهایش شکافت. پس از آن ایشان به سوی قلعه حمله‌ور شدند مردی یهودی ضربتی زد که سپر از دست حضرت (علیه‌السّلام) افتاد، پس علی (علیه‌السّلام) یکی از درهای قلعه را گرفت و آن را از جا کند.و سپر خویش قرار داد و همچنان در دست او بود و می‌جنگید تا اینکه قلعه فتح شد آنگاه در را‌ انداختند.

فداکاری حضرت علی(ع) در جنگ احد

در جنگ اُحُد، پس از شهادت مصعب، علی(ع) پرچم را به دست گرفت، در این هنگام، سپاه دشمن ۹ نفر از پرچمداران خود را که از قهرمانان خود بودند یکی پس از دیگری به میدان فرستاد، و همه‌ی آنها به دست پرتوان حضرت علی(ع) به هلاکت رسیدند.  

۱- هلاکت ۹ نفر از پرچمداران دشمن به دست علی(ع)

 

۲- معنی ایثار و برادری

امام صادق(ع) فرمود: (در قسمت غافلگیر شدن مسلمانان) همه‌ی مسلمانان پا به فرار گذاشتند، رسول خدا(ص) بسیار خشمگین شد، و هرگاه آن حضرت چنین خشمگین می‌شد، از پیشانی و صورتش قطرات عرق همچون مروارید می‌ریخت، ناگهان نگاهش به علی(ع) افتاد که در کنارش بود، فرمود: تو چرا به فراریان نپیوستی؟
علی(ع) عرض کرد: «ای رسول خدا آیا بعد از اسلام، کافر شوم، من پیرو تو هستم.»

حضرت علی علیه السلام به فرمان پیامبر بر آنها ‌تاخت و با کشتن تعدای از آنان، فراری‌شان ‌داد. جبرئیل، امین وحی، بر پیامبر نازل شد و فداکاری علی را ستود و گفت:« این نهایت ایثاری است که علی از خودش نشان می‌دهد.» رسول خدا نیز امین وحی را تصدیق کرد و فرمود:« من از علی و او از من است.» جبرئیل عرض کرد: «من هم از شما هستم»
حضرت علی علیه السلام در جنگ احد در دفاع از وجود پیامبر به قدری از جان‌گذشتگی کرد که در حین مبارزه شمشیرش شکست؛ پیامبر شمششیر خود را که ذوالفقار بود به او بخشید، تا به جهاد خود در راه خدا ادامه دهد؛ پرچمداران قریش که نه نفر بودند یکی پس از دیگری همگی به دست علی علیه السلام از پای در آمدند. سپس ندایی در میدان جنگ شنیده شد که می‌گفت: «لا فتی الا علی، لا سیف الا ذوالفقار»

 

 

۳- شهادت، تبریک دارد نه تسلیت

با اینکه علی(ع) در جنگ اُحد، تا سرحدّ شهادت، جنگید و بدنش شصت زخم برداشت، ولی با دیدن بدن‌های گلگون حضرت حمزه(ع) و مصعب و دیگر شهیدان عزیز اُحد، ناگهان عشق و شوری در وجودش پدیدار شد، به طوری که هیجان‌زده و بی‌تاب گردید.
پیامبر(ص) از جریان آگاه شد [که علی(ع) از اینکه به شهادت نرسیده به هیجان در آمده است، و تحمّل آن برایش، سخت است] به علی(ع) فرمود:
«اَبْشِرْ فَاِنَّ الشَّهادَةَ مِنْ وَرائِکَ:
«به تو مژده باد، چرا که قطعاً شهادت، پشت سر تو است».
این بشارت همچون نور عظیم رحمت بود که دل پرجوش علی(ع) را آرام ساخت… این بشارت همواره در یاد علی(ع) بود، و گاهی از آن، سخن می‌گفت، تا اینکه روزی به مناسبتی علی(ع) در حضور پیامبر(ص) از این بشارت یاد کرد، پیامبر(ص) به او فرمود: آنچه گفته‌ام واقع می‌شود، ولی بگو بدانم، در آن وقت صبر و استقامت تو چگونه است؟
علی(ع) در پاسخ گفت: ای رسول خدا!
«لَیْسَ هذا مِنْ مَواطِنِ الصَّبْرِ وَلکِنْ مِنْ مَواطِنِ الْبُشْری وَ الشُّکْر:
«اینجا جای صبر نیست بلکه جای بشارت و شکر است» (یعنی جای تسلیت نیست بلکه جای تبریک است).[٦]

 

اشعار زیبا در وصف علی ابن ابی طالب علیه السلام

مرید پیر مغانم ز من مرنج ای شیخ

در آخرین سالی که مرحوم دری (١) در قید حیات بود، یک شب از دهه محرم (شب هشتم یا نهم) جوانی قبل از منبر از ایشان سؤال می کند که: مراد از این شعر چیست؟
“مرید پیر مغانم زمن مرنج ای شیخ ****** چرا که وعده تو کردی، او بجا آورد”
مرحوم دری می گوید: جواب این سؤال را در بالای منبر می دهم تا برای همه قابل استفاده باشد .
ایشان در فراز منبر قضیه نهی آدم ابوالبشر از خوردن گندم و داستان نان جوین خوردن امیرالمؤمنین (ع) را در تمام مدت عمر بیان می نماید، و حتی این که آن حضرت در تمام مدت عمر ابدا نان گندم نخورد و از نان جوین سیر نشد . و سپس می گوید:
مراد از شیخ در این بیت، حضرت آدم (ع) است که وعده نخوردن از شجره گندم را در بهشت داد ولی به آن وفا نکرد و از امر خداوند سرپیچی نمود و گندم را تناول کرد . و مراد از پیر مغان حضرت امیرالمؤمنین (ع) است که در تمام مدت عمر نان گندم نخورد، و وعده عدم تناول از شجره گندم را او ادا کرده و به اتمام رسانید .
این مجموع تفسیر این بیت بود که وی برسر منبر شرح داد و منبرش را خاتمه داد .
قبل از پایان سال، مرحوم دری فوت می کند; در سال بعد در دهه محرم در همان شبی که این جوان سؤال را از مرحوم دری می کند، وی را در خواب می بیند که: مرحوم دری به نزد او آمد و گفت: ای جوان! تو در سال قبل در چنین شبی از من معنی این بیت را پرسیدی و من آن طور پاسخ گفتم . اما چون بدین عالم آمده ام، معنی آن، به طور دیگری برای من منکشف شده است:
مراد از شیخ، حضرت ابراهیم (ع) و مراد از پیر مغان حضرت سید الشهداء (ع) است . مراد از وعده، ذبح فرزند است که حضرت ابراهیم بدان امر خداوند وعده وفا داد، اما حقیقت وفا را حضرت اباعبدالله الحسین (ع) در کربلا به ذبح فرزندش حضرت علی اکبر (ع) انجام داد .
فردای آن شب، این جوان در آن مجلس معمولی همه ساله مرحوم دری می آید و آن خواب خود را بیان می کند . (٢)
١. مرحوم آقا سید ضیاءالدین دری استاد علوم عقلی و از وعاظ شهیر تهران .
٢ . روح مجرد، یادنامه حاج سید هاشم حداد، آیت الله سید محمد حسین حسینی تهرانی، ص ۴۸۳ و ۴۸۴ .

خداوند در شب معراج، با گفتن «یا علی» با پیامبر(ص) خداحافظی فرمود

روشنایی روز از صحنه گیتی رخت بر بسته و تاریکی شب، همه جا را فرا گرفته بود. مردم از کار و تلاش روزانه، دست کشیده و در خانه خود آرمیده بودند. پیامبر اسلام نیز می خواست پس از ادای فریضه، برای رفع خستگی در بستر آرام بگیرد. ناگهان صدای آشنای جبرئیل امین را شنید: «ای محمد! برخیز! با ما همسفر شو؛ زیرا سفری دور و دراز در پیش داریم».

جبرئیل امین، مرکب فضاپیمایی به نام «براق» را پیش آورد. محمد(ص) این سفر با شکوه و بی سابقه را از خانه ام هانی یا مسجدالحرام آغاز کرد، ولی با همان مرکب به سوی بیت المقدس روانه شد و در مدت بسیار کوتاهی در آن محل فرود آمد. در مسجدالاقصی (بیت المقدس) با حضور ارواح پیامبران بزرگ مانند ابراهیم(ع)، موسی(ع) و عیسی(ع) نماز گزارد. امام جماعت نیز پیامبر اکرم(ص) بود. سپس از مسجدالاقصی، «بیت اللحم» ـ زادگاه حضرت مسیح(ع) ـ و خانه های پیامبران دیدن کرد. پیامبر در برخی جایگاه ها به شکرانه چنین سفری و تحیت محل های متبرکه، دو رکعت نماز شکر به جای آورد.

آن گاه مرحله دوم سفر خود را که حرکت به سوی آسمان های هفت گانه بود، آغاز کرد. پیامبر همه آسمان ها را یکی پس از دیگری پیمود و ساختار جهان بالا و ستارگان را دید. ولی در هر آسمان به صحنه های تازه ای برمی خورد و با ارواح پیامبران و فرشتگان سخن می گفت. او در بعضی آسمان ها با دوزخ و دوزخیان و در بعضی آسمان های دیگر با بهشت و بهشتیان برخورد کرد و از مراکز رحمت و عذاب پروردگار بازدید به عمل آورد. ایشان، درجه های بهشتیان و اشباح دوزخیان را از نزدیک مشاهده کرد.

سرانجام به «سدرة المنتهی» در آسمان هفتم و «جنةالمأوی» (بهشت برین) رسید و در آنجا، آثار شکوه پروردگار هستی را دید. وی چنان اوج گرفت و به جایی رسید که جز خدا، هیچ موجودی به آنجا راه نداشت. حتی جبرئیل از حرکت باز ایستاد و گفت: «به یقین، اگر به اندازه سرانگشتی بالاتر آیم، خواهم سوخت».

عبدالله بن عمر می گوید به پیامبر اکرم(ص) عرض کردم: یا رسول الله! خداوند در شب معراج به چه لغت و زبانی با شما حرف می زد؟ پیامبر(ص) فرمودند: ذات اقدس الهی مرا با صدای علی(ع) مورد خاطب قرار می داد، پس ذات اقدس الهی مرا الهام کرد که پرسیدم: پروردگارا! من با تو حرف می زنم یا با علی؟! ذات اقدس الهی متعال فرمود: ‌ای احمد؛ بر قلب تو نظر کردم؛ محبوب‌تر از علی (ع) در آن نیافتم و به همین دلیل با صدای علی (ع) با تو صحبت کردم  تا قلبت آرامش پیدا کند.

صفات امیرالمومنین علیه السلام

شهادت امیرالمونین به دست پسر زن یهودی

على(ع ) پس از پيروزى بر خوارج به كوفه آمد و به مسجد رفت، پس از خواندن دو ركعت نماز بر فراز منبر رفت، به جانب فرزندش امام حسن (ع ) نظرى افكند و فرمود:

يا ابا محمد كم مضى من شهرنا هذا فقال ثلث عشرة يا اميرالمؤ منين اى ابا محمد چه قدر از اين ماه گذشته است ؟

جواب داد: 13 روز يا اميرالمؤ منين .

على (ع ) رو به جانب امام حسين (ع ) كرد و فرمود: يا ابا عبدالله كم بقى من شهرنا هذا؟ فقال الحسين : سبع عشرة يا اميرالمؤ منين : اى ابا عبدالله چقدر از اين ماه مانده است ؟

امام حسين گفت : 17 روز باقى مانده است يا اميرالمؤ منين .

سپس حضرت مضرب بيده على لحيته و هى يومئذ بيضاء فقال و الله ليخضبها بدمها اذا انبعث اشقيها سپس دست خود را به ريش خود كه در آن روز سفيد شده بود زد و فرمود: اين ريش با خون سرم رنگين خواهد شد هنگامى كه آن شقى بيايد. و اين شعر را قرائت مى فرمود:

اريد  حياته  و  يريد  قتلى

عذيرك  من  خليلك  من  مراد

…رأيتك يا أمير المؤمنين فعلت بغيري مثلما فعلت بي ، أتراك تؤكد على البيعة ثلاثا وتستحلفني ثلاثا ؟ فقال : إني لا أرى أنك تفي بما عاهدت عليه ، وستخضب هذه من هذا ، وأشار إلى لحيته ورأسه ، ولقد قرب وقتك وحان زمانك ، فقال : أعيذك بالله يا أمير المؤمنين هذه يميني وهذه شمالي فاقطعهما أو فاقتلني ، فقال أمير المؤمنين : وكيف أفعل ولم تستوجب قبل شيئا ؟ ولو أنني أعلم أنك قاتلي ، لكن هل كانت لك حاضنة يهودية وكنت إذا بكيت تلطم وجهك وتقول لك اسكت يا من هو أشقى من عاقر ناقة صالح ؟ قال : قد كان ذلك يا أمير المؤمنين …کشف الغمه

در اين مجلس ابن ملجم حاضر بود و اين كلمات را مى شنيد و تا اميرالمؤ منين على (ع ) از منبر فرود آمد ابن ملجم برخاست و با عجله خود را نزد على (ع ) رسانيد و عرض كرد: يا اميرالمؤ منين (ع ) من حاضرم و دست چپ و راست من با من است دستور بده تا دست هاى مرا از تن جدا كنند و اگر مى خواهى دستور فرماييد سر از بدن من جدا كنند.
فقال على و كيف اقتلك و لاذنب لك و لو اعلم انك قاتلى لم اقتلك و لكن هل كانت لك حاضنة يهودية فقالت لك يوما من الايام يا شقيق عاقر ناقة ثمود.
على (ع ) فرمود: چگونه ترا بكشم در حالى كه جرمى ندارى و اگر چنان چه هم مى دانستم كه قاتل من هستى تو را نمى كشتم لكن بگو ببينم آيا از يهودان، زنى خاضنه نزد تو بود و روزى از روزها تو را (اى برادر كشنده شتر) خطاب نمود؟
در اين جا ابن ملجم عرض كرد: آرى چنين بود.
على (ع ) بعد از اين، سخنى نگفت و بر مركب خويش سوار شده و به طرف منزل خود رفت.

فقال له علي : فمررت برجل وقد
أيفعت ، فنظر إليك فأحد النظر ، فقال لك : يا أشقى من عاقر ناقة ثمود ؟ قال
:نعم . قال : فأخبرتك أمك أنها حملت بك في بعض حيضها ؟ فتعتع ) 1 ( هنيئة
، ثم قال : نعم قد حدثتني بذلك ، ولو كنت كاتما شيئا لكتمتك هذه المنزلة .
فقال له علي عليه السلام : قم . فقام ، ثم قال : سمعت رسول الله صلى الله عليه
وآله يقول : إن قاتلك شبه اليهودي بل هو يهودي ) -الخرائج والجرائح

مردى از قبيله مزينه گفت : من در خدمت حضرت اميرالمؤ منين (ع ) نشسته بودم ، گروهى از قبيله مراد خدمت آن حضرت آمدند و ابن ملجم در ميان ايشان بود، پس آن گروه گفتند: يا اميرالمؤ منين ! ابن ملجم را ما با خود نياورده ايم، بدون اختيار ما، او با ما آمد و ما مى ترسيم كه به شما آسيبى بزند، و بر تو مى ترسيم از او.
حضرت به آن ملعون گفت: بنشين و نگاه طولانى به صورت او كرد و او را سوگند داد كه آن چه از تو مى پرسم راست بگو. پس فرمود: آيا تو نبودى در ميان جمعى از كودكان، در كودكى با ايشان بازى مى كردى و هر گاه تو را از دور مى ديدند مى گفتند: آمد فرزند چراننده سگ ها؟ آن ملعون گفت: بلى حضرت فرمود: چون به سن جوانى رسيدى از جلوى راهبى گذشتى به تو نگاه تندى كرد و گفت: اى شقى تر از پى كننده ناقه صالح؟
گفت : بلى چنان بود.
باز حضرت فرمود: مادر تو، تو را خبر نداد كه در حيض به تو حامله شده بود؟
چون آن ملعون آن را شنيد اضطرابى در سخنش به هم رسيد و آخر گفت: مادرم مرا چنين خبر داد.
پس حضرت فرمود: شنيدم از رسول خدا(ص ) كه كشنده تو شبيه است به يهود بلكه از يهود است.

بحار الانوار / جزء 42 / صفحة [262] إن قلبي محب لك، وإني والله اوالي وليك واعادي عدوك، قال: فتبسم عليه السلام وقال له: بالله يا أخا مراد إن سألتك عن شئ تصدقني فيه ؟ قال: إي وعيشك يا أمير المؤمنين، فقال له: هل كان لك داية يهودية فكانت إذا بكيت تضربك وتلطم جبينك وتقول لك اسكت فإنك أشقى من عاقر ناقة صالح وإنك ستجني في كبرك جناية عظيمة يغضب الله بها عليك ويكون مصيرك إلى النار ؟ فقال: قد كان ذلك، ولكنك والله يا أمير المؤمنين أحب إلي من كل أحد، فقال أمير المؤمنين عليه السلام: والله ما كذبت ولا كذبت، ولقد نطقت حقا وقلت صدقا، وأنت والله قاتلي لا محالة، وستخضب هذه من هذه – وأشار إلى لحيته ورأسه – ولقد قرب وقتك وحان زمانك، فقال ابن ملجم: والله يا أمير المؤمنين إنك أحب إلي من كل ما طلعت عليه الشمس، ولكن إذا عرفت ذلك مني فسيرني إلى مكان تكون ديارك من دياري بعيدة، فقال عليه السلام: كن مع أصحابك حتى آذن لكم بالرجوع إلى بلادكم، ثم أمرهم بالنزول في بني تميم، فأقاموا ثلاثة أيام، ثم أمرهم بالرجوع إلى اليمن، فلما عزموا على الخروج مرض ابن ملجم مرضا شديدا،

از جمله سخنانش در شرفيابي نخستين خدمت حضرت اين بود که ما افتخار داريم شما فرماني بما دهيد و ما خدمتگذاري نمائيم شمشيرهاي ما براي از بين بردن دشمنان شما آماده است.حضرت او را نزديک طلبيد فرمود: اسمت چيست.
گفت: عبدالرحمن، فرمود اسم پدرت چيست گفت ملجم. از قبيله اش پرسيد گفت مراد. آنگاه سه مرتبه پرسيد: انت المرادي گفت: آري و حضرت آيه انا الله و انا اليه راجعون را خواند.
حضرت فرمود: دايه ات يهوديه بود؟ گفت آري، کسي که به من شير مي داد يهودي بود.
حضرت فرمود: هنگاميکه گريه مي کردي، دايه ات مي گفت اي بدتر از پي کننده ناقه صالح گفت آري.
حضرت ساکت شد و دستور داد از آنان پذيرائي نمايند. ابن ملجم بيمار شد. حضرت خودش پرستاريش کرد تا خوب شد، و گفت من از خدمت شما نمي روم. حضرت فرمود اناالله و انا اليه راجعون.
پرسيد چرا آيه استرجاع خوانديد فرمود قاتل من تو هستي.

فلما أحس الامام بالضرب لم يتأوه وصبر واحتسب، ووقع على وجهه وليس عنده أحد قائلا: بسم الله وبالله وعلى ملة رسول الله، ثم صاح وقال: قتلني ابن ملجم قتلني اللعين ابن اليهودية ورب الكعبة، أيها الناس لا يفوتنكم ابن ملجم، وسار
السم في رأسه وبدنه وثار جميع من في المسجد في طلب الملعون،.. بحار الانوار / جزء 42 / صفحة [282]

قال: قتلني ابن اليهودية عبد الرحمن بن ملجم المرادي،

وفيهم ابن ملجم
وما قاله في مدحه عليه السلام وما سئله عليه السلام عنه واخباره بما قالته داية يهودية
كانت له ، وعلمه واخباره عليه السلام بأنه قاتله ( 260 )

اما آنچه که از تحلیل تاریخ برمیآید اینست که یهودیان در بین مسلمین زندگی میکردند وبسیاری از اصحاب معصومین هم یهودی زاده بودند وضربات کاری به اسلام وارد نمودند مانند مسموم نمودن خاتم انبیاء و امام علي ع و فرزندانشان …. حتی یهود دوستی وصمیمیت خاصی با برخی از خلفا واصحابشان داشتند مانند کعب الاحبار و عمروعاص و ابوهریره و حتی لقب فاروق را به خلیفه ثانی به پاس خدماتش به یهود دادند و بنص طبری و واحدی خلیفه ثانی محبوبترین فرد نزد یهودیان بود و فتح قدس و مصر هم بدون جنگ توسط همین خلیفه ثانی و دوستش عمروعاص صورت گرفت ! اما فتح ایران با خشونت تمام ! همه بنی امیه هم که یهودی زاده بودند و….

شهادت امیرالمونین به روایت تصویر

منیاتورهای زیبا از زندگانی حضرت علی (ع)

مهربانی امیر المونین علیه السلام

مهربانی امیر المونین (ع) یکی از خصوصیات برجسته و مشهور او بود که در برخورد با دوست و دشمن، مسلمان و غیر مسلمان، بزرگ و کوچک، ثروتمند و فقیر، آزاد و بندگان به نمایش گذاشت. او با مهربانی خود دلها را به خود جلب کرد و رحمت خدا را به زمین فرو فرستاد. امیر المونین (ع) مهربانترین موجود بعد از پیامبر (ص) بود که با مهربانی خود دلها را فتح کرد و رحمت خدا را به زمین نازل کرد. برخی از مثالهای این خصلت عبارتند از

مهربانی با یتیمان: امیر المونین (ع) به یتیمان خصوصی توجه داشت و آنها را تسلی و تشویق میکرد. او به یک یتیم گفت: «ای پسر! تو را به خدا سوگند میدهم که من پدر تو هستم و فاطمه (س) مادر تو است.» او همچنین به فقیران و نیازمندان کمک مالی میکرد و به آنها از خودش نان میداد.

مهربانی با حیوانات: او همچنین به شتر سالخوردهای که پشتش شکسته بود دستور داد که به آن غذا بدهند و آب بخورانند و گفت: «آخرین لحظات عمرش را با شادی سپری کند.» ایشان میفرمود: میان ماده شتر و بچة شیرخوارش جدایی میفکن، و ماده را چندان ندوشان که شیرش اندک مانَد و به بچه‌اش زیان رسد.

مهربانی با دشمنان: امیر المونین (ع) حتی با دشمنان خود هم مهربان بود و آنها را بخشید و عفو کرد. درجنگی سپاه امیرالمونین بر دشمنان غلبه کرد از دشمنان اسیر گرفتند. حضرت امیر المونین دستور داد که آنها را با طناب شل ببدند تا بتوانند شب هنگام فرار کنند و نزد زن و بچه خویش بازگردند. امام على عليه السلام فرموده اند هر گاه بر دشمنت قدرت يافتى، گذشت از وى را شكرانه قدرت يافتنت بر او قرار ده.

كرامت حضرت علي(ع) بعد از شهادت نسبت به محبین حضرتش

 در اواخر زیارت جامعه (که از حضرت رضا(ع) نقل شده) می خوانیم:
و من اعتصم بهم فقد اعتصم بالله و من تخلی من الله عزوجل.
هر کس به امامان(ع) توسل جست به خدا دست آویخته است، و هر کس از آنها بر کنار شد از خدا بر کنار شده است.

حضرت امام خميني در وصيت نامه الهي و سياسي خود مي فرمايد: «ما مفتخريم كه نهج البلاغه كه بعد از قرآن بزرگترين دستور زندگي مادي و معنوي و بالاترين كتاب رهايي بخش بشر است و دستورات معنوي و حكومتي آن بالاترين راه نجات است از امام معصوم ماست».
سخنان امير بيان علي ـ عليه السلام ـ چه از نظر فصاحت و بلاغت و چه از نظر معني و محتوي و ابعاد مختلف آن در حدّي از كمال قرار گرفته است كه درباره آن گفته اند «فوق كلام المخلوق دون كلام الخالق يعني فروتر از كلام خدا فراتر از كلام مخلوق.

 افتخار دوستی حضرت علی(ع)

اعمش می گوید: در مدینه کنیز سیاه چهره نابینایی را دیدم که آب به مردم می داد و می گفت: به افتخار دوستی علی بن ابی طالب، بیاشامید بعد از مدتی او را در مکه دیدم که بینا بود و به مردم آب می داد و می گفت: به افتخار دوستی با علی بن ابی طالب(ع) آب بنوشید، به افتخار آن کس که خداوند به واسطه او بیناییم را به من بازگردانید!.
نزدیک رفتم و به او گفتم: قصه بینایی تو چگونه است؟
گفت: روزی مردی به من گفت: ای کنیز! تو کنیز آزاد شده علی بن ابی طالب(ع) و از دوستان او هستی؟.
گفتم: آری.
گفت: خدایا! اگر این زن راست می گوید، (و در محبت خود به علی(ع) صادق است) بیناییش را به او برگردان.
سوگند به خدا، بعد از این دعا بینا شدم و خداوند نعمت بینایی را به من بازگردانید.
به آنمرد گفتم: تو کیستی؟
گفت: انا الخضر و انا من شیعة علی بن ابیطالب: من خضر هستم، من شیعه علی(ع) می باشم.

نادرشاه و کور درب صحن حضرت علی(ع)

ناردشاه هنگامی که می خواست وارد حرم علی(ع) بشود، در کنار درب صحن، کوری را دید پرسید: چند سال است این جا هستی؟
گفت: بیست سال.
نادر گفت: تو بیست سال است این جا هستی و هنوز چشمت را از علی(ع) نگرفته ای؟ من به حرم می روم و برمی گردم، اگر هنوز چشمت را نگرفته باشی تو را می کشم.
این کور، بیچاره وار به علی(ع) متمسک شد و همان ساعت چشمش را گرفت.

چیزی برتر از حب علی(ع) و پیروی از ایشان حضرت نیست

حاج شیخ عباس قمی می گوید: در روایات اسلامی از عبدالله بن عباس نقل گردیده که وقتی سلمان فارسی را در خواب با لباس های گران بها و تاجی از یاقوت بر سر دید، از وی سؤال کرد: ای سلمان در بهشت پس از ایمان به خدا و رسولش چه عملی بر دیگر اعمال برتری افزونتری دارد؟ جواب داد: چیزی برتر از حب علی(ع) و پیروی از آن حضرت نیست.

لطف حضرت علی(ع) به مرد مسیحی

مرحوم آقای افجه ای، سردفتر اسناد رسمی، داماد مرحوم آقای بهبهانی، برای حقیر نقل نمودند که: مجله ای از آمریکا برای یکی از دوستان من می آمد. در آن مجله نوشته بود: دو نفر مسیحی از اهالی آمریکا با هم قرار گذاشتند هر کدام زودتر مردند، به خواب یکدیگر بیایند و از آن عالم خبر دهند. یکی از آنها مرد و بعد از یک سال به خواب دوستش آمد. گفت: به محض خروج روح از بدن، دو نفر آمدند با پرونده ای، و مرا بردند برای رسیدگی در اطاقی. داخل اطاقی که شدیم، شخصی وارد اطاق شد که همه به او احترام خاصی گذاشتند. خطاب به آنها فرمود: با این شخص در کارهایش مسامحه نمایید… و از اطاق خارج شد.

بعد، آن افراد پرونده مرا باز نموده، گفتند: چون تو در دنیا به دین مسیح بودی و مشرف به دین اسلام نشده بودی، عمل صالحی نداری که ما به تو ارفاق نماییم، معاصی هم بسیار داری. بعد پرونده مرا به دستم داده، آن دو نفر مرا بردند خدمت آن شخص بزرگ و عرض کردند: آقا این مرد چون مسیحی بوده، عمل صالحی نداشته و مرتکب معاصی هم بوده قابل تسامح نیست، با او چه کار کنیم؟ آقا فرمودند: او را بگذارید و بروید. و به من فرمودند: داخل این باغ شو.

من در آن حال به خودم آمدم که من باید معذب می شدم و اگر این آقا نبود، حتماً گرفتار بودم. یک سال است که می گذرد و دلم می خواست که بدانم که این آقایی که مرا نجات داد، چه کسی بود. تا روز گذشته به یکی از خدمه باغ راز دل خود را گفتم: در جواب گفت: آقا همیشه مقابل تو است، ولی تو او را نمی بینی. نگاه کردم آقا را دیدم. با عرض سلام، سؤال کردم: آقا، شما چه کسی هستید که مرا نجات دادید. آقا فرمودند: در دنیا که بودی، تاریخ اسلام را می خواندی؛ در جنگ علی(ع) و معاویه که می رسیدی، هر کجا فتح با علی(ع) بود، خوشحال می شدی و هر کجا فتح با معاویه بود، اندوهگین می شدی. عرض کردم: همین طور بود. فرمودند: من همان علی هستم که از فتوحات من خوشحال می شدی. به خاطر آن محبت که از من در دل تو بود، تو را در این عالم از جهنم نجات دادم.

منبع: سیصد و بیست داستان از معجزات و کرامات امام علی (ع) عباس عزیزی‏ http://www.ghadeer.org/Book/990/147984

آدرس کانال تلگرام سایت بیگ دیتا:

t.me/bigdata_channel

آدرس کانال سروش ما:
https://sapp.ir/bigdata_channel

جهت دیدن سرفصل های دوره های آموزشی بر روی اینجا کلیک کنید.

جهت ثبت نام در دوره های آموزشی بر روی اینجا کلیک کنید.

بازدیدها: 6099